Eylül Yağmuru

Hiç kısa kollu ve sandaletli iken Eylül yağmurunda ıslandınız mı?
Ben ıslandım.

Evet, sonunda yağmur buraya da geldi. Yaz yağmuru... Ne ağaçların ne de arabaların altı ıslandı, ne de duvar dibindeki saçak altları. Yazın bittiğine ne kadar inanmak istemezsek, o oranda da şemsiye almayı reddediyor insan bu ilk yağmurlarda. Kapıdan çıkar çıkmaz yağmur damlalarının hışmına uğrasa da insan, nasılsa geçer deyip hala sandalet giydiğine aldırmaksızın su birikintilerine şap şup basarak, ayak parmakları ıslana ıslana düşüyor yoluna. Ben de öyle yaptım. Nasılsa biter, geçer bu bulutlar dedim. Eh, utandırmadı beni yağmur. İşim 1 saat kadar sürmüştü. Tekrar dışarı çıktığımda yağmur çoktan dinmiş, caddeler yarı yarıya kurumuştu bile. Bulutların arasından pırıl pırıl sırıtıyordu güneş. İşte böyle anlarda, insan şemsiye taşımadığına değil de güneş gözlüğünü almadığına hayıflanıyor :)

Nedense ayaklarım ıslanınca, aklıma suyun içinde yetişen nilüferler geldi :) Yazının başına, yıllar önce çektiğim bu nilüfer çiçeklerini koymak geldi içimden. Gerçi o zaman ilkbahardı. Girit'e yeni dönmüştük. Belki havalar şimdikinden daha serinceydi... ya da biz kolay kolay kışlıklarımızı çıkartamıyorduk. (Neden mevsim değişikliğine bu kadar direnir ki insanoğlu?!...)

Suyun içinde biten bu güzel nilüferlere hayran kalmıştım. Üstelik bunlar bir gölde değil de, zevkli ve özenli bir bahçe sevdalısının avlusunda, su dolu toprak bir kübün içinde çıkmışlardı. İçine koyulmuş birkaç tane kırmızı Japon balığıyla birlikte adeta gölden minik bir detay gibiydi.

Bir süredir pek çok alakasız şeyin üst üste ters gittiği şu günler, her halde zirvesine ulaşmış, zirveden aşağıya inişe geçmiş olmalıydı artık. Ard arda gelen haberler ve aynı günde gelişen olaylar, yüreğimde sevincin tekrar bu nilüfer çiçekleri gibi açmasına sebep olmuştu. Fotoğraf makinam -biraz beklemek zorunda kalsam da- tamir olacaktı, bozulan bilgisayar meselesi de halolucak görünürken, 2 aydan fazladır beklediğim kitap da en sonunda bugün ulaştı! Aylardır benim ve diş doktorumun seyahatleri sebebiyle ertelenen ufak operasyon en sonunda yapıldı. İş dönüşü elinde, artık neredeyse kaybolduğuna ikna olduğum kitapla birlikte gelen Yorgo, kitabı benden önce görüp de aldığı ve bana sürpriz yapabildiği için çok keyifliydi. Oysa genellikle bir paket geldiği ufacık bir kağıtla bildirilir sonra o kağıtla gidilip ancak ismi yazan kişi tarafından teslim alınabilirdi. Bu yüzden, o minicik kağıdın kesin kaybolduğuna inanmış ve 40 yılda 1 kere Internetten kitap ısmarlamanın hevesi boğazımda bir düğüm gibi kalmışken, tüm umutların tükendiği anda gelmişti işte! :)

Sırada terslikler ve belirsizliklerden sıyrılıp doğru bir yol bulması gereken başka şeyler de var elbet. Ama birşeylerin düzelmeye başlaması da az umut verici değil.

Eylül böyle işte... nasıl geldi, nasıl da bitti, anlayamadık bile. Havalar insanın canı denize girmek isteyecek kadar sıcak değil, ama şakır şakır yağmur da yağmıyor burada henüz. Sadece yüzümüzü, omuzlarımızı, bir de sandaletli ayaklarımızı ıslatıyor. Kimbilir şimdi nerelerde, ne yağmurlar yağıyordur ki benim gibi henüz şemsiye almamaya kararlıların canına okuyordur!

Gerçi hiç belli olmaz, siz bu yazıyı okuyuncaya kadar tekrar yağmaya başlayıp beni utandırabilir. Aynı bugün Yorgo'nun zaten yağmurdan bıkmış olan İngiliz turistlere:
"istatistiklere göre Girit'te yılın 300 günü güneşli geçer" demesinin üzerine, henüz vardıkları Knossos antik sarayında yağmur bulutlarının üstlerine boşalması gibi :))

Yaseminli Çin Çayının düşündürdükleri...

Bazen terslikler üst üste geliyor hayatta. Annemin ameliyatına biz İzmir'den döndükten sonra karar verildi. Gidemediğim için içim içimi yiyordu. Neyse ki kardeşim Bahar oradaydı ve benim yokluğumu aileme hissettirmediği gibi, beni de gelişmelerden haberdar edip her geçen gün annemin daha da iyileştiğini söyleyerek yüreğime su serpti. Dünya tatlısı ikizlerini mecburen babaannelerinin köyüne bırakıp gitmişti İzmir'e. Annemin "artık ben iyiyim kızım, sen de çocuklarına kavuş" ısrarlarıyla geçen hafta başında onları köyden almaya gitti. Bu arada tatlı yeğenlerimden birinin, Elif'ciğimin başına "ucuz atlatılmış" bir bisiklet kazası geldiğinden ne o haberdardı ne de biz. Şimdi Elifçik evde dinleniyor, anneciği de onunla birlikte. Bacağının iyileşmesi için bir süre daha ilaçlarına ve dinlenmeye devam etmeliymiş... Kısacası, Bahar'dan döneli beri ses seda çıkmayışının sebebi annemin rahatsızlığı değil fakat Elif'in başına gelenler. Umarım en kısa sürede iyileşip kendini toparlar güzel yeğenim.

"Gözden ırak gönülden ırak" derler ama olmuyor işte öyle...
Olayların ardı ardına böyle gelişmesi, ne kadar uzakta olursam olayım, yüreğim onlarla olduğu için ister istemez beni de etkiledi. Uzun bir süre, annemden gelen haberler ne kadar iyi olsa da, sanki her an birşeyler ters gidebilir gibi bir hisle doğru düzgün sevinemedim bile bu iyi haberlere. İnsanın gözü görmeyince yüreği hiç de daha kolay rahatlayamıyor ki...

Bu arada geçen hafta sonuna doğru, bir de fotoğraf makinam bozuldu :( Öylesine, durduk yerde. Bir gün önce Maya'nın fotoğraflarını çekmiş, koymuştum rafa. Ertesi sabah açtığımda vizörden görünen görüntü, rengarenk bir ses grafiğini andırıyordu. Servisi var ama makinayı Atina'ya göndermem gerekiyor. Digital makinaların fiyatlarının her geçen gün düştüğünü göz önüne alırsak, inşallah astarı yüzünden pahalıya malolmaz bize. Bakalım...

Tabi ki bu aksilik diğerleriyle kıyaslanamayacak birşey. Ne de olsa maddi birşey. Tamir olursa, olur. Olmazsa -varsa parası insanın- yerine yenisi alınır. Oysa sağlığımız öyle mi ki?...
Onun kıymetini ancak elimizden kayıp gidivermek üzereyken anlıyoruz ancak. Geç de olsa, değerini anlayabiliyorsak yine de ne mutlu bize. Sağlıklı olmak, ayakta ve her işimizi kendi başımıza yapabilmek ne büyük bir nimet aslında.
Çocuklarımızın sağlıklı olmasına gelince, işte bu en büyük mucize benim için! Ne çocuklar var dünyada... yokluğun ya da savaşın içinde doğmuş olmayı bir kenara koyun, ne çeşit sağlık problemleriyle uğraşanlar. Kolu, bacağı olmayanlar, gözleri kör doğup annesini hiç görmemiş olanlar, doğuştan sağır olup hayatında hiçbir ses duymamış olanlar ve niceleri ki minicik yaşlarında ölümcül hastalıklarla boğuşanlar... neler var bu dünyada neler... Dünyada bunca dert, bunca hastalık ve sakatlık varken ve benim herşeyden önce eli ayağı sapasağlam, sağlığı yerinde, aklı yerinde, tatlı bir kızım varken; "fotoğraf makinam bozuldu" gibi bir laf etmemin ne kadar boş ve anlamsız olduğunu şimdi daha da çok idrak ediyorum.
Kızım melek gibi uyurken, Yorgo'nun çok sevdiğimi bildiği için Atina'daki Çinlilerden alıp da bana getirdiği yaseminli yeşil çaydan demliyordum kendime. İçindeki yasemin tomurcuklarının sıcak suyun etkisiyle tekrar birer çiçek gibi açılması içimde bambaşka duygular uyandırmış, günler sonra bilgisayarın başına geçip parmaklarımdan bu satırların dökülmesine yaramıştı.
İyi de oldu :) Tekrar bir başladım mı, arkası daha kolay gelir... Hem ne zamandır yapılıp, fotoğraflanan ama yazılmayı bekleyen tarifleri de değerlendirme fırsatım olur böylece.
Bu arada, eğer bulursanız içinde yasemin tomurcukları olan yeşil çayı tavsiye ederim. Mis gibi yasemin kokusuyla içerken yalnızca içinizi değil yüreğinizi de ısıtıyor :)

Çok şükür, annem bugün öğlen hastaneden çıktı. Doktorunun durumunu iyi bulması ve sonunda evine dönmüş olmanın mutluluğu, ona daha da moral verdi. Artık yapılan ameliyatın, derdine ne kadar deva olduğunu zaman gösterecek. Şu anda durumunun iyi olduğunu bilmek bile yüreğime su serpiyor...

Bu üzüntüyü ve uzaklarda olmanın sıkıntısını benimle paylaşan, mail gönderip, mesajlar bırakan tüm dostlarıma yürekten teşekkür etmek istiyorum. Özellikle elden birşey gelmediği zamanlarda üzüntüler, paylaşılmazsa daha da katlanılmaz oluyor. Tekrar teşekkürler...